Συρία: Οι διπλωματικοί στόχοι του Πούτιν πίσω από τα ρωσικά όπλα

Ερωτήματα του στρατιωτικού και διπλωματικού συντάκτη Τζ. Μάρκους

Ο ισχυρός άνδρας του Κρεμλίνου κατά την πρόσφατη ομιλία του στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη.

Με 24 αεροσκάφη στενής υποστήριξης και μερικά επιθετικά ελικόπτερα στο έδαφος σε νέα αεροπορική βάση έξω από τη Λατάκεια, η Ρωσία είναι πλέον σε θέση να έχει  σημαντική ανάμιξη στον πόλεμο στη Συρία - αν το επιθυμεί. Μέχρι στιγμής οι δυνάμεις προστατεύουν την αεροπορική βάση, αλλά στοιχεία από κατασκοπευτικούς δορυφόρους δείχνουν ότι τουλάχιστον άλλες δύο βάσεις της Συρίας ετοιμάζονται να δεχτούν επιπλέον ρωσικά όπλα. Η ρωσική συσσώρευση παρακολουθείται στενά, αν μη τι άλλο από τους Ισραηλινούς και τους Αμερικανούς, Εκθέσεις ειδικών δείχνουν ότι ορισμένα ρωσικά αεροσκάφη έχουν ήδη αναλάβει πτήσεις εξοικείωσης στον συριακό εναέριο χώρο. Αλλά τα ερωτήματα παραμένουν: τι θα κάνει η Μόσχα στη συνέχεια; Είναι όλα αυτά προκαταρκτικά στάδια για μια άμεση ρωσική επέμβαση στις μάχες; Ή είναι κάτι άλλο, ίσως ένα μιλιταριστικό θέατρο σε μεγάλη κλίμακα για την επίτευξη ευρύτερων διπλωματικών στόχων ;

Τα ερωτήματα αυτά θέτει σε πρόσφατο άρθρο του ο έγκυρος Βρετανός δημοσιογράφοςΤζόναθαν Μάρκους, στρατιωτικός και διπλωματικός συντάκτης του BBC.

«Αυτό που ο πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν φαίνεται να κάνει στη Συρία είναι να χρησιμοποιεί τουλάχιστον την απειλή της στρατιωτικής ισχύος για να επιδιώξει τους ευρύτερους διπλωματικούς στόχους του. Για να δούμε τι συμβαίνει, πρέπει εκτός από την εικόνα των ρωσικών πολεμικών αεροσκαφών να κοιτάξουμε και την ευρύτερη διπλωματική εικόνα» γράφει. Και εξηγεί: «Η Ρωσία - απομονωμένη και αντιμέτωπη με τις δυτικές κυρώσεις λόγω της συμπεριφοράς της στην Ουκρανία - ανησυχεί πραγματικά για την άνοδο του ισλαμικού φονταμενταλισμού, ο οποίος απειλεί να εξαπλωθεί κοντά στα σύνορά της. Θέλει να δει το λεγόμενο Ισλαμικό Κράτος ηττημένο και τη μερική αποκατάσταση της τάξης στη Συρία, χώρα η οποία αποτελεί εδώ και δεκαετίες προνομιακό πεδίο των στρατηγικών συμφερόντων του Κρεμλίνου».

Το Κρεμλίνο, κατά τον Μάρκους, πιστεύει ότι η δυτική πολιτική στην περιοχή ήταν ιδιοτελής και άγρια αφελής. Καθεστώτα έχουν ανατραπεί αφήνοντας πίσω χάος. Ο Πούτιν είναι πρόθυμος να αναλάβει μια νέα διεθνή πρωτοβουλία που θα αναδείξει τη χαρακτηριστική φωνή της Ρωσίας, αλλά που επίσης θα τονίσει αυτό που ίδιος βλέπει ως αναντικατάστατο ρόλο της Μόσχας στο διεθνές σύστημα.

«Υπό αυτό το πρίσμα, η ρωσική στρατιωτική αποστολή στη Συρία μπορεί να έχει ήδη επιτύχει πολλά από αυτά που ο Πούτιν επιδιώκει. Καταρχάς η Ρωσία έδειξε ότι είναι στρατηγικός παίκτης στην περιοχή και ετοιμάζεται να στηρίξει με στρατιωτική ισχύ την διπλωματία. Έδειξε επίσης ότι η ρωσική υποστήριξη προς τον πρόεδρο Μπασάρ αλ-Άσαντ, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα, είναι σταθερή και είναι ένας παράγοντας στον οποίο πρέπει να βασιστούν και οι άλλοι παράγοντες» τονίζει.

Και καταλήγει: «Στο καθαρά διπλωματικό μέτωπο, οι ΗΠΑ έχουν ξαναρχίσει τις στρατιωτικές συνομιλίες με τη Μόσχα. Η πρόσφατη συνάντηση τους Αμερικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα με τον Πούτιν στον ΟΗΕ θα ήταν σχεδόν αδύνατη εάν η Ουκρανία και μόνο ήταν στην κορυφή της ατζέντας των δύο ηγετών. Ακόμη πιο σημαντικό: οι Αμερικανοί και μερικοί από τους συμμάχους τους στο ΝΑΤΟ, έχουν αλλάξει τη ρητορική τους. Αποφεύγουν να πουν ότι ο Άσαντ δεν έχει ρόλο μακροπρόθεσμα στην επίλυση της συριακής κρίσης. Υπάρχουν σίγουρα κίνδυνοι στο στρατιωτικό στοίχημα του Πούτιν στη Συρία. Αλλά υπάρχουν ξεκάθαρα και ευκαιρίες στην περιοχή για την διεθνή πολιτική της Ρωσίας. Σε αυτό στηρίζεται ο Πούτιν».

ΒΗΜΑ