Η Καρπασία είναι ελληνική επί τρεις και πλέον χιλιετίες. Τα τεκμήρια της ελληνικότητάς της είναι εγκατεσπαρμένα σε κάθε σπιθαμή γης. Στις παραλίες της, στους θαλάσσιους βυθούς της, στους ειρηνικούς λόφους της, στα δάση της, στα βουνά της. Όπου σκάψεις στην Καρπασία θα βρεις πολιτισμό Ελλήνων. Στις φωνές της θ’ ακούσεις γλώσσα Ιωνική, στα έθιμά της θα διαπιστώσεις Αχαϊκές πνοές.
Στα τραγούδια της θα νιώσεις παμπάλαιους ελληνικούς πόθους. Όπου κι αν στρέψεις το βλέμμα, θ’ αντικρίσεις αρχαίους ελληνικούς ναούς. Εκεί η Ουρανία Αφροδίτη, εκεί η πνευματική συνέχεια με τις εκκλησίες της Ορθοδοξίας, εκεί η Παναγία, ο Απόστολος Ανδρέας. Εκεί Καρπασίτες Άγιοι, Άγγελοι και Αρχάγγελοι.
Εκεί οι τηλεβόες των θρύλων, αντιβοούν τους ανέσπερους σκοπούς, τις μεγάλες προσδοκίες, από τον Τεύκρο, το γιο του Τελαμώνα, ιδρυτή της Αχαιών Ακτής στην ενάλια Γιαλούσα και της Σαλαμίνας, τον Πυγμαλίωνα, τον Άγιο Συνέσιο, τον Άγιο Θύρσο, την Αγία Φωτεινή, τον Άγιο Φίλωνα κι όσους αγίασαν στη χερσόνησο της αγιοσύνης και του ηρωισμού, από τα απώτατα χρόνια των πανελλήνιων αγώνων και των θυσιών για την πίστη και την πατρίδα.
Στις κωμοπόλεις και στα χωριά της Καρπασίας αντηχούν επί αιώνες τα ονόματα των νικητών των αθλητικών αγώνων προ δύο χιλιετιών, του Αρίστωνος, του Νίκωνος, του Νέωνος, του γυμνασιαρχήσαντος Φανοκλή, αλλά και των εθνικών διεκδικητών, του Ιωαννίκιου επαναστάτη του Ιουλίου 1833, των Μοναχών της Καντάρας του 1231, των εθελοντών των εθνικών εξορμήσεων, των οργανωτών των εθνικών συλλαλητηρίων, του 1912, της εξέγερσης του 1931, των μεγάλων χρόνων της ΕΟΚΑ, των περίλαμπρων ηρώων της ελευθερίας, του Γιάλλουρου, του Κάσπη, του Στυλιανίδη, του Παπακυριακού, του Παρασκευά, του Στυλιανού, του Καραντώνη, κι όσων πρωτοστάτησαν στον αγώνα για την τιμή του ανθρώπου και τη λευτεριά της πατρίδας.
Των αγνοουμένων που λιντσαρίστηκαν από τους Τούρκους, των σύγχρονων αγίων εγκλωβισμένων στην Αγία Τριάδα Αιγιαλούσης και στο Ριζοκάρπασο, κι όσων Προμηθέων, πιασμένων από τις ρίζες του Καρπάσιου βράχου, αρνήθηκαν να φύγουν από τα ιερά τους χώματα, μέχρι που διώχτηκαν με τον εκβιασμό του θανάτου του εισβολέα.
Η Καρπασία είναι ιστορικά και πνευματικά ο ασύντριπτος βωμός και η υπερήφανη έπαλξη των αξιών του λαού μας, το προπύργιο της αρετής όσων μάχονται και θυσιάζονται για τα προαιώνια ιδεώδη της Φυλής μας, χωρίς ιδιοτέλειες και κομματικά συμφέροντα. Θα ανέμενε κανείς ότι η Καρπασία των ιστορικών αναφορών του Ηροδότου, του Διοδώρου, του Στράβωνα, του Πτολεμαίου, θα αντικριζόταν με θαυμασμό, αγάπη κι ευγνωμοσύνη.
Όμως, αντί της ευγνωμοσύνης, η Καρπασία χάνεται από την ηθική παραγραφή και τον ενδοτισμό. Επί μήνες ο Εσταυρωμένος Καρπασίτικος Ελληνισμός μένει εμβρόντητος από την αχαριστία και την αισχύνη της παράδοσης ακόμα και κατ’ απαίτηση ιμάμηδων, χοτζάδων, βικαρίων. Ακούει με πικρία κομματικούς εκατόνταρχους να διαμερίζουν τα ιμάτιά του και επί τον ιματισμόν του να βάλλουσι κλήρο.
Να διαλαλούν τον καταμερισμό της πατρίδας σε ελεύθερα και τουρκοκρατούμενα εδάφη, καταγράφοντας στην ιστορία για πρώτη φορά την καταισχύνη της επιλογής σε τμήματα που προτιμά η Πέμπτη Φάλαγγα ελεύθερα και σε μέρη που καταδικάζει στην ενυπόγραφη τουρκοποίηση. Κι αυτοί δεν είναι δεδηλωμένοι εχθροί, ξένοι επιδρομείς και κατακτητές, αλλά πρόσωπα προαλειφόμενα για πολιτειακά αξιώματα. Είναι πρωτάκουστη στην ελληνική ιστορία ντροπή. Και για τους ιδίους και για όσους τους ανέχονται.
Όλη αυτή την περίοδο των ανταλλαγών και των συναλλαγών, οι Καρπασίτες σιωπούσαν με την ελπίδα ότι θα επικρατούσε κομματική ευθύνη και ανθρώπινη δημόσια πολιτική διαγωγή. Αλλά διαπιστώνουν τον πνιγμό της ελπίδας από τα χέρια που απλώνουν να τους φορέσουν διπλά τα δεσμά.
Διακήρυξαν τη θέλησή τους. Η φωνή τους ήχησε ως φωνή βοώντος εν τη ερήμω, όπου έπαυσε να ανθεί η ευθύνη του πατριωτισμού και ευνοείται η επαίσχυντη επιχείρηση της απατηλής σύγχυσης του λαού, με αίολα στην ιστορία μας ψευδοπολιτικά εφευρήματα και επίπλαστες λεκτικές πλάνες, περί ακαθόριστων παραπολιτικών μορφωμάτων και παγιδεύσεων.
Αυτός ο μηδισμός δεν θα περάσει αυτή τη φορά. Τα κόλπα τύπου ζυριχικής πλεκτάνης δεν θα περάσουν. Στην αγία χερσόνησο υψώθηκε πρώτη η σημαία της ηθικής αντίστασης στο ζυριχικό εξάμβλωμα. Ο κόσμος οίδε και έπαθε πολλά δεινά από την εκτρωματική συμφωνία του Φεβρουαρίου 1959 και απέκτησε αμυντικές εμπειρίες και αντιστάσεις, που δεν επιτρέπουν ανοχή δεύτερης πλάνης.
Οι Καρπασίτες καλούν νηστεύοντες και μη νηστεύοντες λεγεωναρίους της υποταγής να αλλάξουν βιολί. Και απευθυνόμενοι προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Νίκο Αναστασιάδη, ζητούν απαλλαγή της προεδρίας από οποιουσδήποτε επηρεασμούς, με τους οποίους κάποιοι υστερόβουλοι πολιτικάντηδες αυταπατώμενοι ψηφοθηρούν, εγκαταλείποντας την Κύπρο σε νέες περιπέτειες και με μιθριδατικά κόλπα φαρμακώνουν την ευθύνη έναντι της πατρίδας και του ελληνικού μέλλοντος ενός κόσμου που άντεξε τρεις χιλιάδες χρόνια και κινδυνεύει από τον Εφιάλτη της τελικής του συντριβής.
Ο Πρόεδρος δεν χρειάζεται δημίους της πατρίδας, όταν με τον λαό αγωνίζεται για την ελευθερία της. Να τους απαλλαγεί πριν η ιστορία σαλπίσει την εκδίκησή της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.
- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.