Μήπως οδηγούμαστε από την παρακμή στην κατάρρευση;

Παντελής Σαββίδης

Υπάρχει ένα σενάριο που θέλει τη Γερμανία, σε συνεργασία με τη Γαλλία, μετά τις γερμανικές εκλογές να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες ανασύστασης μιας νέας Ευρώπης. Κατά το σενάριο αυτό θα δρομολογηθούν εξελίξεις που θα αναδείξουν νέες πολιτικές ηγεσίες. Και στην Ελλάδα.

Μακάρι. Διότι ούτε με την Ευρώπη που βιώνουμε, ούτε με τις ηγεσίες που έχουμε στη χώρα μπορούμε να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο μέλλον.

Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, με τη στενομυαλιά του, θα συνεχίσει να καθορίζει τις τύχες της Ευρώπης, όπως και η χώρα του. Ούτε από τον Σόιμπλε ούτε από τη Γερμανία μπορεί να ελπίζουν οι ευρωπαϊκές κοινωνίες ότι θα οδηγήσουν την ήπειρο σε κάποιο όραμα.
Η Γερμανία ως κράτος και οι Γερμανοί ως λαός έχουν έναν δυναμισμό για τον εαυτό τους. Δεν κατάφεραν να διαχειριστούν ευρύτερα σύνολα από τότε που απέκτησαν σύγχρονη κρατική υπόσταση. Υποτίθεται πως το ρόλο αυτό στην Ευρώπη τον διαδραμάτιζε η Γαλλία, αλλά δεν είναι καθόλου σίγουρο πως έχει σήμερα τη δυνατότητα να το κάνει.
Είναι ορατή μια ευρωπαϊκή παρακμή σε έναν κόσμο που αλλάζει. Και αλλάζει ριζικά. Όπως συμβαίνει κάποιες σπάνιες φορές στην ιστορία. Είναι οι στιγμές που είτε έχεις ηγεσία που οδηγεί οραματικά έναν λαό, ή έχεις διαχειριστές που αναζητούν, απλώς, μια θέση στην παγκόσμια ιεραρχία.
Αν για την Ευρώπη μιλάμε για παρακμή, για τη χώρα μας, την Ελλάδα, μπορούμε να μιλάμε για κατάρρευση; Δυστυχώς, συντρέχουν όλες οι προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο. Οι κοινωνίες παρακμάζουν και καταρρέουν. Εκτός και αν φροντίσουν, από νωρίς, για τη σωτηρία τους.
Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία λένε πως κατέρρευσε από τις επιθέσεις των βαρβάρων. Οι βάρβαροι, όμως, επιτίθεντο στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία πολλά χρόνια πριν από την κατάρρευσή της. Αλλά δεν μπόρεσαν να την κατακτήσουν. Πότε το πέτυχαν; Όταν η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κατέρρευσε καθώς αποσυντέθηκε εσωτερικά. Το ίδιο και η Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Είχε παραδοθεί πολλά χρόνια πριν από την Άλωση.

Πρώτο δείγμα μιας παρακμής είναι η ποιότητα της πολιτικής ηγεσίας. Η σημερινή ελληνική πολιτική ηγεσία δεν είναι ούτε καν μέτρια. Στο σύνολό της.

Είναι απόλυτη ανάγκη να υπάρξει πολιτική αλλαγή στη χώρα. Η παρούσα κυβέρνηση δεν μπορεί να πετύχει τίποτε. Ούτε να στηρίξει τις ασθενέστερες κοινωνικές τάξεις σε περίοδο κρίσης –κάτι που θα περίμενε κανείς από μια κυβέρνηση με το δικό της πρόσημο–, ούτε να αποκτήσει την αξιοπιστία των επενδυτών. Αντιθέτως, κάνει ό,τι μπορεί για να τους αποθαρρύνει. Και δεν αναφέρομαι στις Σκουριές.
Οι άνθρωποι που διεκδικούν τη διακυβέρνηση μιας χώρας έχουν συνήθως κάποια στοιχειώδη οράματα. Ο δικός μας πρωθυπουργός δεν έχει κανένα. Η μόνη ικανότητά του είναι να εκμεταλλεύεται την ευπιστία ενός λαού που ευρισκόμενος σε πολύ δύσκολη κατάσταση πιάνεται από τα μαλλιά του.
Η εμβέλεια της σκέψης του Αλέξη Τσίπρα για τις αναγκαίες στη χώρα επενδύσεις φθάνει μέχρι την εταιρεία καθαρισμού πολυκατοικιών και την εταιρεία εστίασης. Ρωτήθηκε στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε στη Θεσσαλονίκη τι θα χρηματοδοτεί η Τράπεζα Επενδύσεων την οποία θέλει να δημιουργήσει. Και η απάντησή του περιορίστηκε στον καθαρισμό και την εστίαση. Μέχρι εκεί μπορεί.
Η πολιτική αλλαγή, λοιπόν, είναι αναγκαία για τη χώρα. Αλλά και ποιος θα έρθει; Η Ελλάδα χρειάζεται έναν πολιτικό φορέα χωρίς τα βάρη του παρελθόντος και με ικανά πρόσωπα να διαχειριστούν και να εμπνεύσουν. Δυστυχώς, δεν υπάρχει. Η αξιωματική αντιπολίτευση έχει το συγκριτικό πλεονέκτημα, σε σχέση με την κυβέρνηση, να είναι πιο αξιόπιστη για τους επενδυτές. Αλλά μέχρι εκεί – αν και στην τραγική κατάσταση που βρισκόμαστε δεν είναι...

Η συνέχεια του άρθρου στο Pontos-news